غزل شماره ی 156 :
ای هوس های دلم بیا بیا بیا بیا ای مراد و حاصلم بیا بیا بیا بیا
نقد روانکاوانه : دراین بیت از غزل مولانا از هوس ها و شهوت های دلش سخن می گوید و مخاطب آرزو ها و هوس هایش هستند پس می توان گفت که در این بیت به عقیده ی فروید " نهاد " سرکوب نشده و بگونه ای فوران کرده است .
غزل شماره ی 160 :
مفروشید کمان و زره و تیغ زنان را که سزا نیت سلح ها به جز از تیغ زنان را
نقد روانکاوانه : در این بیت از غزل مولانا ، به خاط اورده شدن کلماتی چون کمان زره و سلح و تیغ زنان " انیموس " وجود دارد و در عین حال به دلیل اینکه عقل دارد صحبت می کند و در آن خبری از احساسات نیت و می توان گفت که به عقیده ی فروید گوینده ی این بیت " من " است .
غزل شماره ی 163:
بدوید ای حریفان بکشید یار مارا به من ارید اخر صنم گریز پا را
نقد روانکاوانه : در این بیت از غزل مولانا از یکی از مراد هایش و خواسته هایش سخن می گوید که شاید دست یابی و به دست اوردن صنم بوده است سخن به میان اورده است . پس می توان گفت در این غزل به عقیده ی یونگ" سایه " وجود دارد .
غزل شماره ی 169 :
روترش کن که همه روترشانند این جا کورشو تا نخوری از کف کف هر کور عصا
نقد روانکاوانه :
در این بیت از غزل مولانا ، به دلیل اینکه از روترش بودن دیگران در این محل شکایت می کند و اینکه به کور بودن و ندیدن سفارش می کند تا از هر ادمی ضربه نخوری می توان گفت که به عقیده ی فروید " سایه " یا عقده وجود دارد و همچینین چون شیوه ای را برای کنار امدن با جامعه و محیط بیان کرده و از کورشدن سخن گفته می توان گفت که درا ین غزل مولانا از " پرسونا " یا نقاب استفاده کرده است .
غزل شماره ی 58 :
بدم بی عشق گمراهی ، در آمد عشق نا گاهی بدم کوهی شدم کاهی برای اسب سلطان را
اگر ترک است و تاجیک است بدو این بنده نزدیک است چو جان با تن و لیکن تن نبیند هیچ مرجان را
در این بیت از غزل مولانا ، او درباره ی شیوه ی سازگاری و چگونگی کنار آمدن خودش با این روزگار گفته است . برای مثال می گوید در گمراهی عشق بوده است که ناگاه عشق برآمده است و چون کوه و کاه شده است ، طبق نظریات یونگ طریقه ی سازگاری و کنار آمدن با چیزی را همان نقاب یا " پرسونا " می گویند . پس نقش پرسونا را در این بیت به روشنی می توان دید .
غزل شماره ی 59 :
تو بر نامی عشق را منه با خواری دونان که هست اندر قفای او زشه عشق رایت ها
چو دیگ از زر بود او را سیه رویی چه غم آرد که از جانش همی تابد به هر زخمی حکایت ها
تو شادی کن ز شمس الدین تبریزی و ازعشقش که از عشقش صفا یابی و از لطفش حمایت ها
در این بیت از غزل مولانا ، او یک سری پند و اندرز و نکات اخلاقی را بیان کرده است که البته احساسات شخصی در آن مشخص است و چون از لحاظ منطقی و عقلانی این پند و اندرز را نیاورده است گوینده ی آن " من " نمی تواند باشد . و همین طور کاملا از لحاظ احساست شخصی بیان شده . و این حتی از خواندن بیت هم مشخص می شود که احساسات مولانا گوینده ی این سخنان است . پس به عقیده ی یونگ در این بیت " فرامن " وجود دارد .
